بررسی فیلم Terminator: Dark Fate

 فیلمی اکشن علمی–تخیلی ششمین فیلم از سری فیلم‌های نابودگر و به کارگردانی تیم میلر بزرگوار می باشد،فیلم در دوران ۱۹۹۸ در حال گذر است که اطلاعاتی در مورد اسکای نت می فهمیم و همینطور در ادامه با شخصیت های جدید آشنا خواهیم شد که لحظات جذاب و بد خود را به همراه دارد برای پی بردن به آن به بررسی فیلم با ما همراه باشید.

جیمز کامرون (زمان روز داوری)

فیلم این مفهوم را درگیر می کند ، زیرا این قسمت را به یک جهت جدید هدایت می کند ، در حالی که هم بسیاری از ویژگی های بارز این فرانچایز را تا کنون به رسمیت می شناسد. این بخش هیجان انگیز ، پر از عمل و اغلب طنز است که روح و قدم زدن دو اثر اول جیمز کامرون را به شکلی جلب توجه می کند که هیچ یک از سه فیلم اخیر نتوانسته اند. این بهترین فیلم Terminator از زمان روز داوری است.

جیمز کامرون پس از تبدیل یک فیلم علمی تخیلی درجه‌ی ب به یک افسانه‌ی گیشه‌ای و سپس تماشای فرسودن تدریجی این مجموعه توسط سایر فیلم‌سازان، حالا می‌خواهد اوضاع را با «ترمیناتور: سرنوشت سیاه» درست کند. او با بازگشت به این مجموعه به عنوان تهیه‌کننده و یکی از پنج مردی که این داستان با مرکزیت زنان را نوشته، این فیلم را، که کارگردانی‌اش را تیم میلر بر عهده داشته، تنها دنباله‌ی حقیقی «ترمیناتور ۲: روز داوری» محصول ۱۹۹۱ می‌داند.

داستان (ترمیناتور: روز داوری)

 در سال ۱۹۹۸ آغاز می شود یعنی جایی که سارا کانر و پسرش جان در حال فرار هستند اما یک نابودگر از راه می رسد و کار را برای آنها سخت می کند. ۲۲ سال پس از آن اتفاق، بار دیگر دو فرد از آینده به گذشته سفر می کنند تا ماموریت شان را انجام دهند. اولی گریس نام دارد که انسانی ارتقاء یافته است و وظیفه دارد از دختر جوانی به نام دنی محافظت نماید و در نقطه مقابل، یک نابودگر جدید هم فرستاده شده تا دنی را نابود نماید و آینده را تغییر دهد. در میان تقابل این افراد، به یکباره سارا کانر هم از راه می رسد و این سه زن تصمیم می گیرند سفری را برای نجات آینده آغاز نمایند و در این راه سراغ یک آشنای قدیمی هم می روند که…

شخصیت های جدید

شخصیت های تازه قصه در اینجا فاقد هویت هستند و هیچ حسی را در تماشاگر ایجاد نمی کنند. اگر در قسمت دوم ترمیناتور تماشاگر به سارا کانر و ترس هایش به همراه دلبستگی جان کانر به تی ۸۰۰ ( آرنولد یک T-800 است که هدف جدیدی در زندگیِ انسانی پیدا کرده، و گریس که هدفش برای مراقبت از دنی راموس، باورپذیر جلوه می‌کند. او چه ویژگی دارد که بتوانیم به عنوان یک شخصیت تاثیرگذار و امید آینده انسان‌ها دانسته! بدترین لحظات فیلم، آن‌ لحظاتی هستند که دنی راموس سخنان انگیزشی خود را شروع می‌کند!

دنی راموس

متاسفانه دنی قادر نیست، در آن حدی که سازندگان فیلم انتظار دارند، مخاطب را قانع کند. منظور من نگاه مردسالاری یا اینکه چرا «جان» با یک زنِ لاغراندام جایگزین شده، نمی باشد. ) اهمیت داده می شد، در اینجا ما با شخصیت های جدیدی مواجه هستیم که به یکباره از آسمان به زمین می آیند و در تمام طول مدت زمان فیلم یا در حال فرار هستند و یا جنگ و مبارزه! در واقع زمانی که فیلم برای مدت اندکی از حرکت می ایستد و تصمیم می گیرد تعامل شخصیت های داستان را به نمایش بگذارد، دچار سردرگمی می شود و هیچ برنامه ای برای شناساندن بیشتر آدمهای داستان به ما ندارد.

ناامید کننده تر از همه اینکه حتی لیندا همیلتون که در قسمت اول و دوم « ترمیناتور » به خوبی شخصیت پردازی شده بود و انتظار می رفت که بتواند نقش محوری در فیلم داشته باشد و حداقل اثر جدید را نجات دهد، در اینجا به ضعف مشابه دیگر شخصیت ها دچار شده و مجموعه ای از دیالوگ های عجیب و غریب را بر زبان می آورد که نشانی از نبوغ یا خشم یا ترس یا هر ویژگی دیگری که از او به یاد داشتیم را ندارد. شخصیت پردازی سارا کانر در فیلم به خوبی این نکته را مطرح می کند که گذشت چند دهه از سینما و تغییر ذائقه تماشاگران سینما چه نتیجه ویرانگری به همراه داشته است. جایی که شخصیت پردازی های سطحی و تصمیمات آنی با یک موسیقی حماسی و در مقاطی همراه با صدای مسلح کردن شات گان، جای خود را به رشد تدریجی شخصیت ها داده است.

اسکای نت

به عنوان مثال در “سرنوشت تاریک” معلوم می شود که اسکای نت هرگز چنین اتفاقی نیفتاده است. از آنجا که یک چیز قطعی است ، هر زمان دیگری که باشد: گونه های مغزی و ایدیوتیکی ما یک فناوری را به وجود می آورند که یا ما را به بردگی می دهد یا ما را به کلی از بین می برد. برای زنده ماندن ما باید درگیر برخی از شاهکارهای ناامیدانه مهندسی چریکی شویم.

این بار ، موجودی که اسکای نت نیست ساخته خواهد شد – حق رای دادن “Terminator” قتل بر مبانی فعل است،روبات های قاتل به مراتب بدتر از مدل های ارسال شده از معاملات آینده. خوشبختانه ، باقیمانده انسان شلخته در آینده دیگر از فناوری سفر به زمان برخوردار خواهد شد و به دست می آید – همچنین توانایی ایجاد جنگنده های “تقویت” با برخی از ویژگیهای کشنده دشمنان اندرویدی خود را دارد.

alter ego (فلز انسانی)

یکی از آنها یک سرباز بزرگ انسانی به نام گریس است. دیگری Rev-9 ، که می تواند شکل هر انسانی را که لمس می کند شکل بگیرد ، می تواند خود را به دو دسته تقسیم کند – alter ego یک فلز اسکلتی است که به صورت دوتایی ساخته شده است – و می تواند خودش را از آب سیاه سیاه روغنی بازسازی کند. لونا جذابیتی عجیب و خطرناک دارد. T-1000 رابرت پاتریک پوکمون در مقایسه با این مرد است.

به هر حال ، برای کوتاه کردن داستان داستانی بسیار طولانی: گریس برای محافظت از یک زن مظنون به نام دانی راموس که Rev-9 از آینده برای کشتن فرستاده شده است ، اعزام شده است. دقیقاً مثل قدیم اما با چند چین و چروک جالب. این اتفاق می افتد که آینده بد Skynet ، چند هدف انتهایی را پشت سر می گذارد. برای سحر و جادو ، سارا کانر اصلی و نمسیس قدیمی T-800 او ، که اکنون به نام کارل می رود و در تگزاس مشاغل پارچه فروشی دارد. او مشکوک شده است. سارا ندارد.

تنش های Dark Fate

این شخصیت های جدید و بازگشتی به صحت عاطفی و وجهی عاطفی که در چند سکانس آخر وجود ندارد ، کمک می کنند تا به بسیاری از مجموعه های اکشن هیجان انگیز فیلم کمک کنند. وقتی یک نابودگر سعی می کند شخصی را در اینجا بکشد ، شما مراقبت می کنید و فقط حرکات را انجام نمی دهید. جلوه های بصری ، همراه با اجراهای بازیگران ، این صحنه ها را به همان نوع تدبیر و خطر واقعی دو فیلم اول تسلط می بخشند. در حالی که هیچ یک از دنباله های Terminator نتوانسته جلوی نبوغ جلوه های دیداری T-1000 و حیله گری را بگیرد ، Dark Fate هنوز Rev-9 را به یک ثانیه نزدیک تبدیل می کند.

صحنه های اکشن Dark Fate تنش مناسبی را که ما از franchise انتظار داریم انتظار داشته باشد ، با کارگردانی Tim Miller چندین نبرد بزرگ و لذت بخش از طرف آن در سراسر آن روح و اجرای روح و اجرای دو فیلم اصلی Terminator جیمز کامرون را انجام داد. Dark Fate هرگز کاری را که کامرون با دو قسط اول خود انجام داد ، از بین نمی برد ، اما صدمات وارد شده به حق رای دادن توسط سه راه اندازی مجدد متوالی را پاک می کند.

فداکاری

با وجود تلاش ها و فداکاری های قبلی سارا کانر ، سرنوشت بشریت بار دیگر در معرض خطر قرار می گیرد – و با آن آینده حق رای دادن – در Terminator: Dark Fate. فیلم تیم میلر به طرز ماهرانه ای بر اساس آنچه که در دو موجود اول جیمز کامرون ساخته شده بود طی می شود و در عین حال میزبان شخصیت ها و شرایط جدیدی را برای به چالش کشیدن دوره انسانی به وجود می آورد. در حالی که به طور قطع وجود جهش ناگهانی قورباغه ای در رابطه با پذیرش دلیل برخی کاراکترها همانطور که انجام داده است وجود دارد ، اما Terminator: Dark Fate در نهایت موفق می شود به عنوان یک فصل اختتامیه مناسب برای دو فیلم اصلی و یک دروازه احتمالی به فصل های جدید هیجان انگیز خدمت کند.

دید سایت های معتبر دنیا به فیلم

ویلیام بیبیانی (The Wrap)

۹۴ از ۱۰۰

اینکه آیا فیلم Terminator: Dark Fate آخرین قسمت این خط داستانی است یا اولین قسمت در مجموعه کاملا جدید و مخصوص به خود محسوب می‌شود، در حال حاضر بی‌ربط است. این فیلم می‌تواند هر دو وضعیت را داشته باشد و در هر دو حالت هم عملکرد بسیار خوبی نشان داد. این فیلم می‌تواند کاری کند که داستان دو قسمت ابتدایی این مجموعه، به یک پایان بسیار خوب و رضایت‌بخش برسد؛ در حالی که می‌تواند خط داستانی کلاسیک را باری دیگر بازگو کند، آن هم با روش‌هایی جدید و جالب که مخاطبان جدید را به وجد بیاورد.

هلن اوهارا (امپایر)

۸۰ از ۱۰۰

به راحتی در لیست بهترین‌ها، رتبه سوم مجموعه ترمیناتور را دارد؛ این حرف بیشتر از آن چیزی که به نظر می‌رسد، تعریف از فیلم است. خیلی خوب است که همیلتون دوباره به نقش خودش بازگشت.

دیوید فیر (رولینگ استون)

۷۰ از ۱۰۰

اصلا عجیب نیست که بگویم لیندا همیلتون احتمالا باید دلیل اصلی‌ای باشد که شما برای دیدن Terminator: Dark Fate عجله کنید و با سرعت به سراغش بروید.

مت سینگر (اسکرین کراش)

۷۰ از ۱۰۰

من می‌توانم از تمام قسمت‌های اخیر سری فیلم نابودگر دفاع کنم و این کار را هم انجام می‌دهم، اما اصلا شکی نیست که فیلم سرنوشت تاریک، یکی از بهترین قسمت‌های چند وقت اخیر بوده است.

بیل گودی کونتز (آریزونا ریپابلیک)

۶۰ از ۱۰۰

بیشتر می‌توان لقب به‌دردبخور را به این فیلم داد تا الهام‌بخش؛ سرنوشت تاریک بیشتر از هر چیزی به نوستالژی وابسته است. خیلی خوب است که بازگشت شوارتزنگر و همیلتون را با یکدیگر می‌بینیم.

دیوید ادلستاین (ولچر)

۵۰ از ۱۰۰

اینگونه آثار، واقعا فیلم‌های دوریتویی هستند: یک عالمه سر و صدا اما پر از کالری‌های تو خالی.

راجر مور (مووی نیشن)

۳۸ از ۱۰۰

من انتظارات زیادی از این فیلم داشتم. تریلر‌های بسیار جذابی منتشر شده بود که هیجان همه را چند برابر می‌کرد. اما لعنت، «سرنوشت تاریک» بسیار مسخره است.

مایک لاسل (سان فرانسیسکو کرونیکل)

۲۵ از ۱۰۰

در پایان، اشتباهی که در رابطه با این اثر وجود داشت، این بود که سازندگان اصلا به چیزی که در اختیار داشتند، اعتماد نداشتند. آنها اصلا به این موضوع اعتماد نداشتند که چقدر مخاطبان از دیدن لیندا همیلتون و آرنولد شوارتزنگر لذت می‌برند. آنها آنقدر نسبت به علاقه مخاطبان خود بی‌اعتماد بودند که اصلا به فیلم اجازه نفس کشیدن ندادند. آنها فکر کردند که همیلتون و شوارتزنگر نقش چاشنی یک ظرف غذای معمولی را دارند.