داستان
ریکی که یک کارگر است، به همراه همسر خانه‌دار خود یعنی ابی، در تلاش هستند تا به هر شکلی که شده، از درون باتلاق مشکلات مالی خود بیرون بیایند؛ آن‌ها در سال ۲۰۰۸ و بحران مالی‌ای که ایجاد شده بود، خانه خود را از دست دادند. در همین حین، فرصتی برای ریکی پیش آمد تا به‌عنوان یک راننده تحویل، بدون اینکه مجبور باشد به کسی جواب پس بدهد، برای خودش کار کند. به همین دلیل هم آن‌ها مجسوب شدند که تنها دارایی خود را که همان ماشین ابی بود، بفروشند تا بتوانند یک ون سفیدِ جدید و براق بخرند.
همین ماجرا این رویا را در ذهن ریکی به وجود آورد که روزی آنقدر بزرگ و ثروتمند شود که بتواند مجموعه تحویل و ارسال خود را تأسیس کند. مدت زیادی طول نکشید که این زن و شوهر با یک برنامه کاری بسیار شلوغ، یک سرپرست بی‌رحم و همچنین نیازهای دو فرزند نوجوان خود روبه‌رو شدند.
بازیگران
ماهری همچون کریس هیچن در نقش ریک ترنر، دبی هانی وود در نقش ابی ترنر، رایس استون در نقش سب ترنر، کیتی پراکتور در نقش لیزا جین ترنر، راس بروستر در نقش مالونی، چارلی ریچموند در نقش هنری، شیلا دانکرلی در نقش رزی، ماکسی پیترز در نقش رابرت، کریستوفر جان اسلاتر در نقش بن و هدر وود در نقش مالی و چند تن دیگر حضور دارند.
پل لاورتی
پل لاورتی بار دیگر در این فیلم با لوچ همکاری کرده است و این‌بار نیز نویسنده فیلم‌نامه متاسفیم جا ماندی ماجرای خانواده ترنر با اتفاقات کوچک و بزرگ زندگی روزمره‌یشان، است. ابی هر روز وقت زیادی را با افراد مسنی می‌گذارند که تنها مانده‌اند، به همین دلیل در تلاش است که به هر نحوی شده خانواده خود را در کنار هم نگه دارد. اما ریکی گه‌گاهی از کوره در می‌رود و دعوای سختی با سب سرکش به راه می‌اندازد.
سب شخصیتی کلیدی در داستان نیست و بیشتر به عنوان وسیله‌ای برای نشان دادن خشم ریکی به کار گرفته می‌شود. اما هردوی آن‌ها از مقامات و قدرت ناراضی هستند. همانطور که شاهد درگیری‌های کوچکی بین آن‌ها در طول فیلم هستیم، متوجه می‌شویم که چطور درگیری‌های ذهنی محل کار می‌تواند باعث ایجاد ناملایمتی در محیط خانه شود.
توانایی فیلمسازی لوچ در این‌جا مشخص می‌شود که چطور با وجود فیلم‌نامه‌ای که می‌توانست به راحتی به یک فیلم سطحی تبدیل شود، توانسته به زیبایی داستانی تاثیرگذار را به تصویر بکشد. در بیشتر صحنه‌های فیلم شخصیت‌ها در راه گذشتن سریع از پله‌ها و راهرو هستند که می‌تواند نمادی از تلاش آن‌ها برای انجام کارهای غیرممکن و در عین‌حال فرار کردن از مسئولیت‌های زندگی باشد.
در آخر!
وقتی فیلم تمام شد ، شما واقعاً شاهد یک فاجعه بودید ، نه فقط نوع معمول. هیچ کس نمی میرد. هیچ کس به زندان نمی رود (برخلاف آنچه من دیده ام ، یک بازدید از ایستگاه پلیس وجود دارد). اما زندگی: این فاجعه ، چیزی است که برای به دست آوردن آن ، چیزی که طول می کشد فقط کمی خوشحال است – برای یک وعده غذایی فریبنده است.
مخاطرات فیلم به طور همزمان بسیار زیاد و اندک است. گردشگران به چیز زیادی احتیاج ندارند. برخی از ثبات؛ البته درآمد پایدار؛ زمان بیشتر یک رویا خواهد بود. اگرچه واقعاً گرانترین چیزی که دارند ، یکدیگر هستند. اما هیچ وقت برای این کار وجود ندارد زیرا در این صورت پولی نخواهد بود.
دیدگاه منتقدان به فیلم:
سارا هاگی | گلوب اند میل
۱۰۰از۱۰۰
کارگردان صحنه‌ها را خیلی زیبا و دوست داشتنی نشان می‌دهد؛ صحنه‌هایی که مخاطب متوجه می‌شود، اعضای این خانواده چقدر برای یکدیگر اهمیت و ارزش قائل هستند. از همین رو هم ناراحتی‌های آن اصلا آزاردهنده نیستند بلکه کاملا واقعی به‌نظر می‌رسند. این فیلم احساسات شما را دستکاری نمی‌کند یا چیز دیگر، بلکه در تلاش است تا یک خانواده را به‌طور کلی و به‌عنوان یک کل نشان دهد.
اد فرانکل | فیلم استیج
۹۱ از ۱۰۰
فیلم متأسفیم جا ماندی خیلی راحت می‌تواند به‌عنوان یکی از بهترین فیلم‌های این کارگردان به شمار برود که مسائل شخصی و سیاسی را با یکدیگر پیوند می‌زند.
اوون گلیبرمن | ورایتی
۹۰ از ۱۰۰
یک اثر درام قدرتمند و خودمانی قدرتمند دیگر درباره اینکه در زندگی روزانه‌ی مردم چه می‌گذرد… لوچ به‌عنوان یک کارگردان، با اعتماد به نفس و سبکی فوق‌العاده زیاد در سرتاسر صحنه‌های مختلف این اثر ایستاده است و حضور او کاملا حس می‌شود.
پت براون | مجله اسلنت
۸۸ از ۱۰۰
خیلی سخت است که بخواهیم یک اثر قدرتمندتر را که نسبت به آخرین فیلم سینمایی کن لوچ تصور کنیم؛ آن هم اثری که از لحاظ اجتماعی هم جذابیت بسیار زیادی دارد و حول محور مشکلات مالی و اقصادی یک خانواده است.
اریک کوهن | ایندی وایر
۷۵ از ۱۰۰
فیلم Sorry to Miss You هیچ کار جدید و خلاقانه‌ای را در بحث فیلمسازی انجام نمی‌دهد، اما باز هم باری دیگر نشان می‌دهد که اشتیاق و علاقه بسیار زیاد کن لوچ به کار خود، که آثارش را با سبکی قدیمی می‌سازد، از هر چیز دیگری مهم‌تر است.
مارک کرمود | آبزرور
۶۰ از ۱۰۰
دوباره هم ما در این فیلم، شاهد صحنه پایانی با مشکلات کمرشکن و همچنین محو شدن آن در سیاهی بودیم. انگار که خود فیلم هم آنقدر خسته بود که مسیر خود را ادامه دهد.
