بررسی فیلم Once Upon a Time In Hollywood

یک فیلم در ژانر کمدی-درام به نویسندگی و کارگردانی کوئنتین تارانتینو و محصول سال ۲۰۱۹ ایالت متحده آمریکاست،فیلم با بازی برد پیت و دی‌کاپریو روند خوبی را در پیش گرفته و بیننده ها را در هر لحظه به خنده می آورد. و ما را به سبک زندگی در هالیوود تا به اندازه ای آشنا می کند،دارای موسیقی و ریتم زیبا عالی قرار دارد. بررسی فیلم روزی روزگاری در هالیوود می پردازیم.

داستان ( Once Upon a Time In Hollywood)

ما با فیلم روزی روزگاری در هالیوود به سال ۱۹۶۹ و شهر لس آنجلس می‌رویم؛ زمانی که همه چیز در حال تغییر کردن است. در این برهه زمانی بازیگر محبوب و ستاره تلویزیون یعنی ریک دالتون (با بازی لئوناردو دی‌کاپریو) و بدلکار همیشگی او یعنی کلیف بوث (با بازی برد پیت) به شدت در تلاش هستند تا در صنعت فیلمسازی‌ای که دیگر به سختی آن را می‌شناسند و دیگر مثل قبل نمی باشد، راهی برای خودشان پیدا کنند. نهمین فیلم یکی از بهترین نویسندگان و کارگردان‌های هالیوود یعنی کوئنتین تارانتینو دارای یک تیم بازیگری بزرگ و چندین خط داستانی مختلف است؛ آن هم به مناسبت آخرین سال‌های دوران طلایی هالیوود.

ریک دالتون

ریک دالتون که توسط لئوناردو دی کاپریو، بازیگر گاوچران شکست خورده و معتاد به الکل است، نقش بازی می‌کند. بهترین دوست او متاسفانه، تنها دوست او – کلیف است، که توسط برد پیت بازی می‌شود. کلیف یک راز در زندگی خود دارد و آن هم قتل همسرش است که مشخص نیست مقصر چه کسی است. ریک که گواهینامۀ خود را از دست داده است باید با کلیف به همه جا برود.

مشخصا چنین ساختاری پتانسیل زیادی دارد؛ چراکه کارگردان می‌تواند کارگردانی سکانسی از فیلمی دیگر را در یک فیلم دیگر انجام بدهد. به همین دلیل، آن فیلم فرعی به پیش‌زمینه‎های داستانی مفصل و پرجزئیات نیازی ندارد و اطلاعات ریز و مهم همچنان به فیلم اصلی و جریان اصلی برمی‌گردند. همچنین سازنده می‌تواند به سکانس‌های مورد علاقه خود بپردازد و رسما برداشت خودش از سینمای آن دوران را تحسین کرده.

ضرر مالی

کلیف بوث بلدکارِ همه فن حریف که قادر است بروس لی را به سخره بگیرد! موضوعی که این فیلم را جنجالی کرد، چراکه دخترِ مرحوم بروس لی حسابی از نحوه به تصویرکشیده شدنِ پدرش شاکی بود و آن را نوعی بی احترامی به او دانست. در نهایت تارانتینو ضرر مالیِ ناشی از اکران نشدن فیلم در چین را پذیرفت اما حاضر به حذفِ صحنه‌های مربوط به بروس لی نشد. شخصاً چیزی شبیهِ بی احترامی نسبت به بروس لیِ بزرگ حس نکردم.

سبک فیلمبرداری

سبک فیلمبرداری Once Upon A Time In Hollywood هم شباهت زیادی به فیلم‌ها و سریال‌های همان دوران هالیوود دارد. کیوتی در آثار پیشین خود نیز به دنبال خلق چنین حالتی بود، اما این مورد در فیلم جدید وی برجستگی خاصی پیدا کرده.

 بهترین سکانس‌های Once Upon a Time In Hollywood با اجرای دونفره‌ی دی‌کاپریو و جولیا باترز (بازیگر ۱۰ساله‌) پیش می‌روند؛ سکانس‌هایی که از لحاظ درگیری شدید با نمایش یک شهر در دورانی مشخص و پاسخ دادن به سؤال مد نظر فیلم‌ساز جدا از مابقی هستند، کار خودشان را می‌کنند و یک پروتاگونیست خاکستری را به‌معنی واقعی کلمه از همه نظر به قوس شخصیتی زیبایی می‌رسانند.

جان فورد

 در « روزی روزگاری در هالیوود » از میزان خشونت های همیشگی اش تا حدی کاسته اما حتی در این شرایط نیز با تسلطی مثال زدنی، زمانی که لحظه خشونت از راه برسد تماشاگرش را میخکوب و غافلگیر می کند  حس تارانتینو نسبت به گذشته فیلم اغلب به عنوان یک نگرانی توصیف می شود.

او تمایل دارد که – به طور یکسان و مورد تحسین و منتقدین به عنوان یک فیلم ، هوادار ، درست به اندازه کافی یک متعصب با یک فرمان دائره المعارف از سبک ها و ژانرهای باستانی شناخته شود. اما “روزی روزگاری در هالیوود” نشان می دهد که او لیاقت یک برچسب بلندتر ، احتمالاً بحث برانگیزتر را دارد. این بیان یک حساسیت است که عمیقاً و با شور و نشاط محافظه کار است.

جان فورد ، یکی از بزرگترین محافظه کاران قدیمی هالیوود ، با تشویق به “چاپ افسانه” یکی از بزرگترین فیلم های خود را پایان داد. پاسخ تارانتینو فیلمبرداری از افسانه است.این فیلمی است که در گذشته ای خیره کننده برانگیخته هالیوود ساخته شده است. همچنین می توانید به عنوان تفسیری درباره هالیوود فعلی بخوانید. این هدیه ای است که طی چند سال گذشته به طرز چشمگیری کاهش یافته است ، که در آن تعادل قدرت شروع به تغییر کرده است.

و صنعتی که شروع کرده است که خود را به پیش بگیرد. با توجه به این نکته ، تصمیم تارانتینو برای مهندسی پشتیبانی و همدردی مخاطبان از شخصیتی که حرفه اش به دلیل اتهامات مربوط به خشونت علیه یک زن متوقف شده است ، مانند تحریک عمدی و حیرت انگیز جنبش در جنبش #MeToo احساس می شود.

شما را به ۶ نکتۀ مخفی درفیلم روزی روزگاری در هالیوود جلب میکنم:

1. فیلم The 14 Fists of McClusky: همچنین The 14 Fists of McClusky یکی از فیلم‌هایی است که ریک دالتون در آن بازی می‌کند. این فیلم وجود خارجی ندارد، ولی اگر دقت کنید متوجه شباهت‌های آن با فیلم سال ۲۰۰۹ تارانتینو یعنی Inglourious Basterds خواهید شد.
2. آنتونیو مارگریتی: در یکی از صحنه‌های مربوط به فیلم‌های وسترن، به آنتونیو مارگریتی اشاره می‌شود که یک ادای دین دیگر به فیلم Inglourious Basterds است. مارگریتی یک کارگردان واقعی است.
3. Always is Always Forever: در فیلم هم توسط چند نفر خوانده می‌شود، شاید در نگاه اول شبیه یک شعر کودکانه به‌نظر برسد، اما جالب است بدانید که این شعر را چارلز منسن سروده و برایش یک آهنگ هم ساخته شده است.
4. اشاره به افراد واقعی: در فیلم جدید تارانتینو شاهد حضور افراد واقعی هستیم که البته بازیگران دیگری نقش آنها را ایفا می‌کنند. برای مثال می‌توان به استیو مک‌کوئین (با بازی دیمین لوییس)، میشل فیلیپس، بروس لی (با بازی مایک مه) و جیم استیسی (با بازی تیموتی اولفینت) اشاره کرد.
5. مکان‌های واقعی در هالیوود: بسیاری از رستوران‌ها و سینماهای فیلم که ریک و کلیف وارد آنها می‌شوند، مکان‌های تاریخی و واقعی در هالیوود هستند. مثلا رستوران Musso and Frank Grill، غذاخوری مکزیکی El Coyote، سینمای Pacific Cinerama Dome، سینمای Pantages Theater، رستوران Chili John’s، سینمای New Beverly که متعلق به خود تارانتینو است.
6. آهنگ Mrs. Robinson: آهنگ معروف گروه سایمون و گارفانکل به نام Mrs. Robinson ابتدا در فیلم The Graduate محصول سال ۱۹۶۷ شنیده شد و یک سال بعد در آلبوم رسمی این گروه با اسم Bookends به انتشار رسید.