دو پاپ یک فیلم در ژانر درام به کارگردانی فرناندو میرلس که در سال ۲۰۱۹ منتشر شد. فیلمی در مورد دو پاپ که در طول زمان بهترین لحظه ها را برای بیننده به ارمغان می آورد،از هنرمندان میتوان از آقای آنتونی هاپکینز نام برد که در این فیلم جا دارد از ایشان تقدیر کرد خب به بررسی فیلم دو پاپ با ما همراه باشید.
داستان
در یازدهم فوریه سال ۲۰۱۳، یک سنتِ هفصد ساله زیر پا گذاشته شد: پاپ بندیکتِ شانزدهم، محافظِ سابقِ مکتبِ مسیحیت و جانشینِ وفادارِ جان پاول دوم ، خبرِ تکان‌دهنده‌ای را اعلام کرد: او می‌خواست پس از گذشتِ هشت سال از دورانِ پاپ‌بودنش، از این مقام استعفا بدهد و برای همیشه لقبِ «پاپ بازنشسته» را حفظ کرده.
در کمتر از چند هفته، درهای بزرگِ کلیسای سیستین در واتیکان باز شدند و کاردینال‌ها برای دومین بار در کمتر از یک دهه، جلسه‌ی محرمانه‌ای را برای انتخابِ رهبرِ معنوی جدیدی برای دنباله‌کنندگانِ کلیسای کاتولیک تشکیل دادند. وقتی درها دوباره چند روز بعد باز شدند، خورخه برگولیوی آرژانتینی کاریزماتیک که بعدا نام فرانسیس را برای خودش برمی‌گزید، انتخاب شده بود. دنیا برای اولین‌بار از سال ۱۴۱۵ میلادی تاکنون، دو پاپ زنده داشت. دلایلِ تصمیمِ پاپ بندیکت برای استعفا به موضوعِ گمانه‌زنی‌ها تبدیل شد. مسئله این است که یک پاپ بی‌بروبرگرد باید مشغولِ انجام شغلش بمیرد. مُردن در حین انجام وظیفه جزیی حیاتی از شرحِ مسئولیت‌های این شغل است.
زندگی فراز و نشیب
من شیفته داستانهای مقدسی ام. اعتقاد، برای هویت اساسی ما و زندگی خود را بر اساس سیستمهای اعتقادی خود زندگی می کنیم. ایمان ، به ویژه مذهب سازمان یافته ، ایمان را طلب می کند که به پیروی از برخی قوانین ، الزامات و غیره نیاز دارد. وقتی وارد کلیسای کاتولیک می شوید ، نه تنها با ۱.۲ میلیارد پیروان ، بلکه با ، جزم ، تاریخ ، و درگیری که تا به امروز ادامه دارد. این مسئولیت بسیار جذاب و وحشتناک است که رهبر آن ایمان باشید ، به عنوان “نماینده عیسی مسیح در اینجا” بایستید و بدانید که شما فقط با تمام عیب های ناشی از خود انسان هستید.
فرناندو میرلز “دو پاپ به طور ماهرانه به بررسی شکاف بین انسان و الهی می پردازند و جایی که دو شخصیت مذهبی عقاید متناقض در آن قرار می گیرند. جاناتان پریس و آنتونی هاپکینز در یافتن بشریت در چهره های تاریخی خود خارق العاده هستند زیرا بار مسئولیت های خود را ، لطف و ناکامی در شکست ها ، و معنای داشتن “پاپ” در قرن بیست و یکم نشان می دهند.
این فیلم در سال ۲۰۰۵ با جمع شدن کاردینال های کاتولیک به دنبال مرگ پاپ جان پل دوم برای انتخاب پاپ جدید آغاز می شود. کاردینال خورخه ماریو برگوگلیو (پرایس) ، یک آرژانتینیایی که وسایل نقلیه نهایی کلیسا را به نفع خدمت به فقرا و جلوگیری از اصلاحات تحت فشار قرار می دهد ، هیچ علاقه ای برای تبدیل شدن به پاپ ندارد. کاردینال جوزف آلوئیزیوس راتزنگر (هاپکینز) ، یک سنت گرای سنتی که می داند چگونه خوشحال شود و آرا را برای این کار بدست آورد ، سرانجام پاپ بندیکت شانزدهم برگزیده می شود ، اما بروگلیو یک مقام دوم شگفت آور را به دست می آورد.
هفت سال از گذشت کلیسا
هفت سال بعد ، کلیسا در چندین رسوایی غرق شده است ، و Bergoglio به دنبال بازنشستگی است تا بتواند روزهای خود را به عنوان یک کشیش ساده زندگی کند. با این حال ، وی برای دیدار با بندیکت و صحبت درباره بازنشستگی به رم فراخوانده شده است. بندیکت نمی خواهد Bergoglio بازنشسته شود زیرا این سیگنال را ارسال می کند که یک اصلاح طلب بزرگ از پاپ دست کشیده است ، و بندیکت برنامه های دیگری برای کاردینال فروتن آرژانتین دارد.
تماشای بازی هاپکینز و پریس در کنار هم یک انفجار است زیرا شما دو بازیگر باهوش و جانباز بازی می کنید که شخصیت هایی با قطر مخالف بازی می کنند که فارغ از احساساتی که به فیلم می کنید ، به خوبی یا بد نقاشی نمی شوند. برخی ممکن است در آگونیستیسم سیاسی فیلمنامه نویس آنتونی مک کارتن ، قدم بردارند ، اما این دو پاپ واقعاً علاقه ای به اظهار نظر درباره کل کلیسای کاتولیک ندارند به همان اندازه که در مورد معاینه فردی که رهبر آن است ، باشد.
در حالی که من با فیلمی مخالفت نخواهم کرد که بحث های مختلفی را که توسط کلیسای مدرن مطرح شده است ، جستجو کند. این داستان مائیرلز و مک کارتن نیست که برای گفتن جالب باشند. درعوض ، آنها می خواهند چهره منحصر به فرد پاپ را بگیرند و سعی کنند انسانیت او و درگیری هایی که باید با وی روبرو شود را پیدا کنند.
بازیگران
هنرنمایی جاناتان پرایس و آنتونی هاپکینز شما را به وجد خواهد آورد. این دو، یکی از بهترین بازی‌های خود را در فیلم به نمایش گذاشته‌اند و درنتیجه، این فیلم می‌تواند یک کلاس درس جذاب برای علاقه‌مندان به بازیگری باشد. البته شخصیت‌پردازی داستان نیز به این بازی‌ها کمک کرده است.
هاپکینز و پرایس بازیگرانی قدیمی، محافظه‌کار و معتبر هستند که کمتر دیده‌ایم در فیلمی مضحک یا نامعقول بازی کنند. «دو پاپ» تا حد زیادی به بازیگران اصلی خود متکی است. گاهی از اوقات، شاهد پررنگ‌ترشدن نقش پرایس هستیم اما این موضوع هیچگاه جایگاه هاپکینز را تهدید نمی‌کند و چند دقیقه بعد می‌بینیم که هاپکینز نقش اصلی را بر عهده گرفته است و این تبادل در سرتاسر فیلم تکرار می‌شود.
اگرچه حضور هاپکینز، صرفاً به واسطه مقامش، برجسته‌تر به نظر می‌رسد اما پرایس در اینجا نقش مهم‌تری دارد. در طول فیلم، شاهد فلش‌بک هایی به گذشته برگولیو به‌عنوان یک مرد جوان هستیم. خوان مینوخین با بازی در نقش جوانی پاپ فرانسیس، کمک زیادی به پرایس کرده است زیرا بار عاطفی فیلم را تا حد زیادی بر دوش می‌کشد.اگرچه شوخ‌طبعی آنتونی هاپکینز لذت‌بخش است اما شخصیت جاناتان پرایس بسیار شوخ طبع است.
بندیکت شانزدهم
من اعتراف می کنم که مطمئناً جایی وجود دارد که فیلم بتواند در کاوش رویکردهای متفاوت بندیکت و Bergoglio به کلیسا بیشتر به کار خود ادامه دهد. اما نباید مطالعه شخصیت غنی را که در مقابل ما اتفاق می افتد از دست بدهیم. ما می بینیم که چگونه این چهره های برجسته الوهیت مسیحی در جهان و جهان تلاش می کنند و گرایش به شکست در هر دو نقطه دارند.
این کوشش می کند که پاپ بندیکت شانزدهم یک درام پلیس اتریشی را در مورد سگی که جنایات را حل می کند دوست دارد ، اما این عصبانی کننده است که وی نسبت به رسوائی سوء استفاده جنسی بیش از حد نابینا بود زیرا معتقد بود که اعتراف کافی است. برگوگلیو از بندیکت گفت که کلیسا به جای زخم ، این گناهان را مانند لکه درمان می داد ، به این امید که آنها را به جای انجام کار درمانی ، بخصوص برای قربانیان ، از بین ببرد. مبارزه بین سنت گرایی و اصلاحات فقط بحث فکری نیست؛ این عواقب جدی در زندگی افراد دارد.
دو پاپ
دو پاپ را نباید به عنوان یک بیوگرافیک در هر دو گرفت ، بلکه باید از زندگی آنها به عنوان الهام بخش برای داستانی در مورد چگونگی شکستن همه ما با گناهان ، نواقص خود ، چگونگی تغییر در طول زندگی خود استفاده کنیم ، و چگونه این همه به خدا بازگردد تصور نماینده عیسی در اینجا بر روی زمین بودن به عنوان یک فرد ناقص و حاکم بر یک سیستم ناقص ، مفهومی آسان نیست ، اما Meirelles آن را با یک لمس سبک انجام می دهد ، هرگز فراموش نمی کند که طنز و پوچ بودن به همان اندازه بخشی از شرایط انسانی است به اندازه پشیمانی. و ناامیدی حتی اگر کاتولیک نیستید یا حتی مذهبی ندارید ، احتمالاً هنوز هم The Two Popes را تجربه جذاب می بینید که باعث می شود در مورد پاپ بندیکت و پاپ فرانسیس تجدید نظر کنید.
دیدگاه منتقدان به فیلم
مایک لاسل | سان فرانسیسکو کرونیکل
۱۰۰ از ۱۰۰
اینطور میتوان گفت که هرکسی که فیلم دو پاپ را تماشا کند، قطعا از دیدن برخورد و درگیری‌ای که بین این دو فرد که تمایل‌ها و همچنین دیدگاه‌های مختلفی به زندگی و دنیا دارند، لذت میبرد.
پیتر دبروژ | ورایتی
۹۰ از ۱۰۰
این اثر اصلا قصد ندارد که دیدگاه مخاطب را تغییر دهد. در عوض، نویسنده با قلم فوق‌العاده‌ی خود، این موضوع را به اثبات می‌رساند، اینکه به مردم چیزی را اعطا کنی که به آن باور داشته باشند، چقدر اهمیت زیادی دارد؛ حقیقتی که با ایفای نقش فوق‌العاده‌ی بازیگران هم زیبایی‌اش چند برابر می‌شود.
الیسون ویلمور | ولچر
۸۰ از ۱۰۰
فیلم دو پاپ ممکن است که یک فانتزی درباره نهاد بسته‌ای باشد که درهایش را باز می‌کند اما عملکرد بازیگران به‌گونه‌ای است که کاملا این موضوع را قانع‌کننده، می‌کند. ترکیباتی که در این فیلم به کار رفته، به طرز شگفت‌انگیزی قدرتمند است.
جو مورگنسترن | وال استریت ژورنال
۸۰ از ۱۰۰
فیلم دو پاپ یک اثر دراماتیک محسوب می‌شود که زیبایی زیادی از لحاظ بصری دارد. این فیلم مخالفان خود را به‌عنوان دو انسان پرشور به تصویر می‌کشد که ما را تحت تاثیر قرار می‌دهند و با کارهایشان ما را می‌خندانند؛ آن هم درحالی‌که با یکدیگر درگیر هستند و تلاش می‌کنند تا درکنار یکدیگر زمینه‌های دینی و الهی و مشترکی را پیدا کنند.
استفانی زکارک | تایم
۷۰ از ۱۰۰
بااین‌حال اگر از هر چیز دیگری صرف‌نظر کنیم، چیزی که تماشای آن بیشترین لذت را دارد، نمایش رابطه دوستانه چالش‌برانگیز دو مرد است که از لحاظ تمایلات و دیدگاه‌ها، تفاوت فوق‌العاده زیادی با یکدیگر دارند.
اینکو کانگ | اسلیت
۷۰ از ۱۰۰
فیلم دو پاپ را برای ایفای نقش فوق‌العاده بازیگران آن ببینید اما حواستان باشد که توسط ساده‌لوح بودن آن وسوسه نشوید.
سارا استوارت | نیویورک پست
۶۳ از ۱۰۰
اگر همه چیز را کنار بگذاریم، صحنه‌ی بسیار نادری که در آن دو پاپ مشغول نوشیدن هستند و بازی فوتبال را با یکدیگر نگاه می‌کنند، به جرئت یکی از واقعی‌ترین و سورئال‌ترین صحنه‌هایی محسوب می‌شود که شما امسال در فیلم‌ها تماشا خواهید کرد.
پت براون | مجله اسلنت
۳۸ از ۱۰۰
با اینکه در این فیلم فلش‌بک‌هایی به گذشته‌ی برگولیو زده می‌شود و تعاملات اخلاقی مبهم او را با دیکتاتوری نظامی آرژانتین در دهه ۷۰ به تصویر می‌کشد؛ اما میتوان گفت که اصلا این صحنه‌های احساسی که از برگولیو نشان داده می‌شود، به‌گونه‌ای نیست که شخصیت عمومی پاپ فرانسیس را پیچیده کند و به چالش بکشاند.
