فکر می کنید فیلم Jojo Rabbit اولین باری بود که هیتلر از سوی رسانه ها به صورت کمدین نمایش داده شد. اما این طور نبود و آخرین نوع هم نخواهد بود. گرچه بسیاری سعی کرده اند ، همه موفق نشده اند.حرکات معروف چارلی چاپلین و سبیل و لکه دار شدن در Führer سرگرم کننده است ، در حالی که زندگی برنده اسکار Life is Beautiful توسط بسیاری از افراد به کاهش درد و رنج قربانیان هولوکاست متهم شد. خرگوش جوجو دقیقاً درباره هولوکاست نیست. این در مورد Johannes ‘Jojo’ Betzler (رومن گریفین دیویس) ، نازی جوان است که یک پناهنده یهودی را که در خانه اش پنهان شده است کشف می کند.
داستان فیلم «جوجو ربیت» در گذشته روایت می‌شود اما یک ایدئولوژی سیاسی برای زمان حاضر ارائه می‌دهد. در تبلیغات فیلم، شاهد عبارت «یک طنز ضد نفرت» هستیم نه «یک طنز ضد نازی» و میتوان خوشحال بود که اتفاقی کم‌نظیر در صنعت تبلیغات رخ داده و ما با یک تبلیغ صادقانه روبرو هستیم. فیلم اساساً در مورد آلمان نازی نیست اما از آن به‌عنوان یک تمثیل برای نشان دادن وضعیت امروزی جهان و سیاست‌های نفرت‌پراکنی استفاده می‌کند.
تایکا وایتیتی در نشان دادن داستان خانواده جوجو که شامل مهربانی‌های مادر، بدخلقی‌های پسر، غیبت پدر و بی‌رحمی‌های او در گذشته است ، نوعی انسانیت رنگ‌پریده را به تصویر کشیده است که در آن پیروی متعصبانه جوجو از مکتب نازی به نظر قابل‌بخشش، یا حداقل قابل‌درک است؛ زیرا این مکتب بازتابی از مشکلات روانی و شخصی او است.
دنیای خیالی
دنیای نازی‌ها تنها چیزی است که جوجو در این دنیا می‌شناسد و هر گاه نیاز به کمک داشته باشد، هیتلر مانند فرشته‌ای کنار او ظاهر شده و به جوجو امداد می‌دهد. وقتی به این هیتلر هجوآمیز عادت کنید می‌بینید جوک‌های او آن قدرها هم خنده‌دار نیست. البته هدف نهایی کمدی جوجو خرگوشه، خنداندن مخاطبش نیست.
فیلم می‌خواهد مخاطبش از علاقمندی به اثری جسورانه هستند در حالی که فیلم ذاتن پا فراتر از آنچه باید نمی‌گذارد. همه‌ی این‌ها ممکن است به این تفکر منجر شود که جوجو خرگوشه برای حضور پررنگ در فصل جوایز ساخته شده اما در عین حال با بد بودنش، خود را از آن طبقه جدا می‌کند. جوجو خرگوشه فلیمی مرسوم به قواعد آثار استودیویی است که لباس «جسارت» بر خود پوشانده تا توجهات را جلب کند.
جنگ جهانی دوم
در آخرین سال جنگ جهانی دوم روایت می‌شود. در روستایی در آلمان، یک پسر ده‌ساله به نام جوجو که به‌تازگی عضو سازمان جوانان هیتلری شده است، به همراه مادرش رُزی زندگی می‌کند. پدر جوجو در خانه نیست – رزی می‌گوید که او به جنگ رفته است، اما بزرگسالان دیگر به جوجو می‌گویند که پدر او یک ترسو است – پس از مدتی متوجه می‌شویم که او احتمالاً از جنگ فرار کرده است.
رزی چیزی بروز نمی‌دهد اما میتوان گفت که با نظام نازی مخالف است. بااین‌حال، او اتاق خود را با پوسترهای هواداری نازی تزئین کرده است. جوجو یک دوست خیالی دارد و این دوست خیالی کسی نیست جز آدولف هیتلر که در لحظه‌های حساس عاطفی سراغ او می‌آید، شجاعت او را تحریک می‌کند یا احساس حقارت را از او دور می‌کند. از اولین صحنه‌ای که شاهد حضور هیتلر ، او از جوجو می‌خواهد تا با اعتمادبه‌نفس بیشتری «سلام نازی» را ادا کند.
هیتلر
تیپ جوانانه هیتلر جوجو، با لباس یونیفورم و رنگ‌بندی با نشاط ما را به یاد فیلم «قلمرو طلوع ماه» به کارگردانی وس اندرسن می‌اندازد. شخصیت‌های بزرگسال دیگری نیز در فیلم حضور دارند. کاپیتان کلنزندورف ، فرد فینکل، و فراولین رام که بیانگر کینه‌جویی، تمسخر و نفرت از یهودیان هستند و کودکان را به سمت نوعی بی‌رحمی هیولاگونه سوق می‌دهند.
برای این که کودکان یاد بگیرند چگونه انسان‌ها را برای پیشوا به قتل برسانند، آنها به یکی از پسربچه‌ها دستور می‌دهند تا یک خرگوش را در دستانش نگه دارد و گردن آن را بشکند. جوجو نمی‌تواند این کار را انجام دهد. یکی از سردسته‌های گروه به او طعنه زده و می‌گوید که اگر او نمی‌تواند یک خرگوش را بکشد پس شاید خودش یک خرگوش ترسو باشد. باقی بچه‌ها با تکرار کلمه «خرگوش جوجو» او را مسخره می‌کنند.
داستان
ک پسر آلمانی بسیار تنها به نام جوجو (با بازی رومن گریفین دیویس) زمانی که متوجه می‌شود که مادر تنهایش (با بازی اسکارلت جوهانسون) یک دختر یهودی جوان (با بازی توماسین مک‌کنزی) را درون اتاق زیر شیروانی‌شان پنهان کرده، نحوه دیدش به دنیا کاملا تغییر می‌کند و وارونه می‌شود. حال جوجو باید با کمک تنها دوست خود که آن هم کسی نیست جز آدولف هیتلر (با بازی تایکا وایتیتی) ساختگی و ذهنی خود، با ملی‌گرایی کورکورانه‌ی خود برخورد و مقابله کند.
دیدگاه منتقدان به فیلم جوجو خرگوشه:
برایان ترویت | یو اس ای تودی
۱۰۰ از ۱۰۰
فیلم توانست حتی با درجه بالایی از سختی‌ها، عملکرد موفق و خوبی داشته باشد؛ با توجه به حساسیت‌های موضوعی که به آن پرداخته بود، صمیمیت و از خود گذشتگی‌های پنهانی یک مادر برای فرزند پسر خود و همچنین شکستن دیوارهای ساختگی برای رهایی و ورود عشق. این اثر جدید تایکا وایتیتی که تماشای آن ضروری محسوب می‌شود، به همان اندازه که شما را می‌خنداند، شما را به آغوش بسیار گرم خود دعوت می‌کند. این فیلم حرف‌های مهم خیلی زیادی برای بیان کردن دارد.
لیاه گرین بلات | اینترتینمنت ویکلی
۹۱ از ۱۰۰
تایکا وایتیتی آنقدر طنز عجیب و غریب و البته شیرینی را در داستان‌گویی خود به وجود می‌آورد که فیلم به نوعی تعادل خود را به دست می‌آورد و آن را حفظ می‌کند؛ حتی زمانی که لحن و تن اثر ناگهان و به صورت ناگزیر تغییر می‌کند.
کریستوفر ماچل | Cinevue
۸۰ از ۱۰۰
تایکا وایتیتی چه به عنوان کارگردان و چه به عنوان بازیگر، در بالاترین سطح خودش در این اثر قرار دارد.
پیتر تراورس | رولینگ استون
۷۰ از ۱۰۰
شما در حین تماشای این فیلم می‌خندید و گریه می‌کنید؛ حتی برخی اوقات به صورت همزمان. اما در نهایت چه این اثر را دوست داشته باشید و چه از آن متنفر باشید، تقریبا غیرممکن است که این فیلم شما را تکان بدهد.
راجر مور | مووی نیشن
۶۳ از ۱۰۰
تا به امروز اسکارلت جوهانسون شیرین‌تر از این شخصیت را روی صفحه نقره‌ای سینماها ایفا نکرده است. او موفق شد که در این اثر، عملکرد بسیار خوبی در ایفای نقش خود داشته باشد.
دیوید ادلستاین | ولچر
۶۰ از ۱۰۰
اجازه بدهید که نکته جدیدی را به این اثر اضافه کنم. با اینکه من فیلم جوجو ربیت را دوست نداشتم، اما عاشق این هستم که این اثر ساخته شده است و وجود دارد.
تیم گریرسون | اسکرین دیلی
۴۰ از ۱۰۰
فیلم Jojo Rabbit فاقد جاه‌طلبی یا اخلاص لازم درون هدفش نیست. همین موضوع باعث می‌شود که متوسط و ناچیز بودن این اثر سینمایی، ناامید کننده‌تر از هر حالت دیگری به نظر برسد. این فیلم کمدی به جای اینکه فرح‌بخش یا خطرناک باشد، کمی زیادی حس امنیت و ایمن بودن را به مخاطب می‌دهد؛ کمی زیادی پراکنده و کمی بیش از حد بی‌اهمیت و ناچیز.
کیث اولیچ | مجله اسلنت
۰ از ۱۰۰
تایکا وایتیتی اصلا نتوانست به خوبی با مسائلی که درون این فیلم وجود دارد، دست و پنجه نرم کند. او همچنین تعادل خوبی میان موضوعات احساسی و همچنین صحنه‌های خنده‌دار برقرار نکرد.
