فیلمی که با مهارت های بازیگران و کارگردان توانسته نمرات چندان خوبی از منتقدان دریافت کند،توصیه می کنم این فیلم را برای یک بار شده هم مشاهده کنید.برگرفته شده ازکتابی توسط خود مارک برنل با نام The Rhythm Section می باشد.
فیلم را ریید مورانو کارگردانی پرداخته که عمده فعالیت های او در سینما مربوط به فیلمبرداری آثار سینمایی و تلویزیونی بوده است. مورانو در کارنامه اش کارگردانی سریال سرگذشت ندیمه و فیلم های دیگر ثبت شده است که موفقیت هایی بدست آورده است.
با اینحال تجربیات مهم خانم مورانو به عنوان فیلمبردار باعث نشده تا فیلم حداقل در بخش فیلمبرداری اثر قابل اعتنایی باشد. متاسفانه در اغلب صحنه های فیلم، تماشاگر شاهد استفاده از تکنیک های عجیب فیلمبرداری مانند اکستریم کلوزآپ از گردن شخصیت اصلی در هنگام قدم زدن است که کاملاً غیرلازم بوده و هیچ حس و مفهومی را تداعی نمی کند.
داستان
استفانی پاتریک یک زن معمولی است که در مسیر ازبین‌بردن خود قرار دارد؛ آن هم بعد از اینکه اعضای خانواده خودش را به طرز وحشتناکی در یک صانحه هواپیما از دست داد. زمانی‌که استفانی متوجه می‌شود که حادثه هواپیما یک تصادف و اتفاق نبوده است، وارد یک دنیای تاریک و پیچیده می‌شود. او به‌دنبال این است که حقیقت را کشف کند و انتقام خود را از آن افرادی که مقصر اصلی این اتفاق هستند، بگیرد؛ بلکه به این طریق بتواند به رستگاری خودش هم دست پیدا کند.
دیدگاه منتقدان به فیلم
مایک لاسل | سان فرانسیسکو کرونیکل
۱۰۰ از ۱۰۰
این فیلم بلیک لایولی می باشد او با عملکرد و بازیگری خود، باعث می‌شود که این اثر دلهره‌آور، به بالاترین سطح ممکن خود برسد. به همین ترتیب، این فیلم نه‌تنها به خاطر صحنه‌های هیجان‌انگیزش ارزش تماشا کردن دارد، بلکه شما به خاطر خود لایولی هم باید آن را تماشا کنید.
پیتر دبروژ | ورایتی
۷۰ از ۱۰۰
نقش شخصیت اصلی این داستان، اصلا چیز راحتی نیست، اما بلیک لایولی به خوبی توانست آن را پشت سر بگذارد.
کریستی لمیر | RogerEbert.com
۵۰ از ۱۰۰
بلیک لایولی در این فیلم با تمام وجود مایه گذاشت و تلاش کرد تا آن را به درجه بالاتری ببرد، اما باز هم فیلم The Rhythm Section نصف استعدادهای او را هم نتوانست به نمایش بگذارد.
مایکل فیلیپس | شیکاگو تریبون
۵۰ از ۱۰۰
این فیلم خوب ساخته شده البته اگر چیزی را که آن در حال ارائه کردن است، باور کنید و دوست داشته باشید. البته اگر شما داستان یا فیلمنامه‌ای را که برای تضمین کردن کیفیت یک اثر دلهره‌آور حیاتی است، در نظر نگیرید.
پیتر تراورس | رولینگ استون
۴۰ از ۱۰۰
زمانی‌که صحنه‌های مبارزه‌ای، تعقیب و گریز ماشینی و تغییرات مداوم کلاه‌گیس را می‌بینید، کاملا ناامیدی و استیصال فیلمسازان را در تک تک آن‌ها حس می‌کنید. آن‌ها قصد دارند تا با ایجاد این صحنه‌ها، یک توهمی را از انجام یک حرکت خاص و اعمال دسته‌ای از ایده‌ها را به وجود بیاورند.
رید تاکر | نیویورک پست
۳۸ از ۱۰۰
دوربین لرزان، درخشش مستقل بودن و کلوز آپ‌های «شجاعانه» را که از صورت رنجور لایولی گرفته شده است را بگیرید و چیزی که باقی می‌ماند، تمام چیزهایی است که یک فیلم درجه دو دهه ۱۹۷۰ داشته است.
جو مورگنسترن | وال استریت ژورنال
۱۰ از ۱۰۰
بااین‌حال، هنوز هم این شخصیت نمی‌تواند به‌صورت واقعی در ذهن مخاطب تجسم شود؛ مهم نیست که خانم لایولی چقدر برای برای تزریق کردن خون به رگ‌های شخصیت انتقام‌جوی خود تلاش کند. فیلم The Rhythm Section یک اثر انسانی نیست. این فیلم درست به همان اندازه آب آن دریاچه سرد است و حتی در نزدیکی یک اثر شفاف و واضح هم قرار ندارد.
