اگرچه شاهکار اریخ فون استروهایم در سال ۱۹۲۴ “Greed” نزدیک به ۱۰۰ سال قدمت دارد ، اما به اندازه کافی قابل ذکر است که تصدیق عنوان آن هنوز هم می تواند یک فلکس در تلاش باشد.
در مورد فیلم جدید مایکل وینتربوتوم ، یک طنز که با همکار مکرر ، استیو کوگان بازی می کند ، کمتر یک از یک بیان مستقیم ، مضحک و تلخ است.کوگان نقش سریچارد مک کریدی را بازی می کند ، یک میلیونر اما کاملاً گنگ و بی پرده که با تجارت ۶۰ جشن تولد خودش روبرو نیست. در این چارچوب ، وینتبوتوم ، که فیلمنامه را با شان گری تهیه کرده بود که را ارائه می داد.
داستان
سر ریچارد مک‌کریدی که یک میلیاردر خودساخته‌ی انگلیسی محسوب می‌شود، به این نتیجه می‌رسد که امپراطوری خرده‌فروشی او در بحران قرار دارد. او برای ۳۰ سال دنیای خرده‌فروشی مد را حکمرانی می‌کرد؛ تا حدی که سالن‌های مد را به خیابان آورده بود و پیاده‌روها را تبدیل به کت‌واک‌های سالن مد کرده بود.
اما بعد از یک پرسش و پاسخ عمومی مخرب، تصویر او در عموم تا حد زیادی خراب می‌شود. حال او برای حفظ شهرت خود تصمیم می‌گیرد که به مناسب تولد ۶۰ سالگی خودش، یک مهمانی بسیار بزرگ و پر خرج را در جزیره یونانی میکونوس بگیرد تا بلکه به این طریق بتواند دوباره به اوج بازگردد.
این فیلم به طور مؤثر نشان می دهد که بازارهای آزاد تحت فشار رونالد ریگان و مارگارت تاچر با این انتظار یا حتی با امید ساخته نشده اند که یک بازیگر متجاوز در حالت مک کریتی رفتار کند و قاطعانه در درون آنها انجام شود. “حرص و طمع” همچنین توضیحات دقیق در مورد تغییر ساختار بدهی را نشان می دهد: روشی که بانکها کلاهبرداری های پر از پول نقد را به “کارآفرینان” ثروتمند پرتاب می کنند ، در حالی که هرگز به عنوان نردبان طناب اعتباری به فقیرانی که برای این شخصیت ها کار می کنند ، ارائه نمی دهند. سکانس نهایی که نابرابری درآمدی و بهره برداری از شیرینی فروشی در صنعت مد را نشان می دهد یک ضربه قدرتمند در دندان است.
واکنش منتقدان به فیلم Greed
گری گلداستاین | لس آنجلس تایمز
۸۰ از ۱۰۰
این فیلم تا حدودی باعث می‌شود که شما عمیقا به فکر فرو بروید. شما با دیدن این فیلم کاملا متوجه می‌شوید که افراد پولدار چگونه ثروتمندتر می‌شوند و خب در عین حال هم… دیگر می‌دانید چه بلایی سر افراد فقیر می‌آید.
گلن کنی | نیویورک تایمز
۷۰ از ۱۰۰
استیو کوگن همان استعداد و اعتماد به نفس معروف خود در زمینه طنز را به شخصیتش در داستان اضافه کرده است؛ درست همانند خود آیلا فیشر که ایفای نقش همسر غریبه‌ی آن مرد ثروتمند را در اختیار دارد (همان‌طور که انتظار می‌رفت). همین دو نفر باعث می‌شوند که از درون متریال مسخره‌ای که وجود دارد، خنده بیرون بیاید.
مارک اش | فیلم استیج
۶۷ از ۱۰۰
انتخاب بازیگر در این فیلم به طرز بسیار خوبی انجام شده است. اما خب فیلم طمع هم به نوبه‌ی خودش اشکالاتی دارد.
دونالد کلارک | آیریش تایمز
۶۰ از ۱۰۰
ما باید از وینتر باتم برای این تلاش بسیار سختش که در تلاش بود تا اینگونه موضوعات را در رسانه بزرگی به نمایش بگذارد، تقدیر و تشکر کنیم. فیلم Greed به اندازه کافی خوب است (متاسفم). اما ما هنوز هم لیاقت یک اثر بهتر را داریم.
دیوید فیر | رولینگ استون
۵۰ از ۱۰۰
شما با دیدن این فیلم در شرایطی قرار می‌گیرید که مدام به این موضوع فکر می‌کنید که آیا دارید یک درس دانش آموزان سال اولی کالج را با خنده نگاه می‌کنید یا واقعا یک اثر سینمایی است؛ یک فیلم کمدی شکست خورده با یک متن سخنرانی که به زور در آن اضافه شده است.
جانی اولکسینسکی | نیویورک پست
۲۵ از ۱۰۰
استیو کوگن و آیلا فیشر، همسر سابق دوست داشتنی او، به خوبی در این فیلم انتخاب شدند؛ هم خیلی مصنوعی هستند و هم خیلی بدجنس. اما استعدادهای طنز آنها در این فیلم به هدر رفت؛ فیلمی که مایکل وینتر باتم در تلاش بود تا حدی یک مستند از آن در بیاورد اما موفق نشد. در اصل، این فیلم تا حدی حریصانه است.
جو مورگنسترن | وال استریت ژورنال
۰ از ۱۰۰
این فیلم اصلا خنده‌دار نیست. فیلم طمع آنقدر تعلیمی و دوست نداشتنی است که مدت طول کشید تا من به این موضوع پی ببرم که طنز، هدف اصلی این فیلم نیست.
